Lord of the Rings SBG, η πρώτη επαφή.

Εχθές έπαιξα επιτέλους τις πρώτες μου μάχες στην Μέση Γη και οι πρώτες μου εντυπώσεις για το παιχνίδι είναι τουλάχιστον θετικές!

Καταρχήν να εστιάσω στο τρίπτυχο που για εμένα χαρακτηρίζει την επιτυχία ή μη ενός παιχνιδιού στρατηγικής με μινιατούρες: Θεματικό υπόβαθρο (fluff), Σύστημα κανόνων και Μινιατούρες.

Το μεν υπόβαθρο είναι φυσικά η γνωστή σε όλους μας Μέση Γη του Τόλκιν στο τέλος της Τρίτης Εποχής. Ένας κόσμος δηλαδή που είτε λόγω τον απίστευτων ταινιών του Jackson, είτε από το ίδιο τα βιβλία μας παραπέμπει όλους σε επικές μάχες, που χαρακτηρίζονται από ένα ρομαντικό fantasy στοιχείο. Είναι δηλαδή ένα ευχάριστο διάλειμμα από το θεαματικό high magic fantasy χαρακτήρα της 8^ης έκδοσης του Warhammer ή των MMORPG που έχουν καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη, το πρόβλημα με το background του παιχνιδιού είναι ότι είναι τόσο καλά δουλεμένο που δύσκολα βρίσκει ο παίκτης τρόπους να προσθέσει την δική του πινελιά στο fluff.

Στο σύστημα μάχης τώρα… πραγματικά τρομερό. Το μοναδικό ψεγάδι είναι οι πολλές ζαριές που απαιτούνται μιας και κάθε μία μινιατούρα επιτίθεται μόνη της και όχι ανά unit όπως στο WHFB για παράδειγμα. Αλλά όσο η μάχη προχωράει και οι μινιατούρες μειώνονται, το θέμα καλυτερεύει αισθητά. Από την άλλη η έλλειψη save rolls κάνει την μάχη πιο γρήγορη και καθιστά ιδιαίτερα σημαντική την θέση των μινιατούρων στην μάχη. Το τελευταίο είναι και η πεμπτουσία του παιχνιδιού μιας και έκβαση της μάχης εξαρτάται από το movement σε συνδιασμό βέβαια με το σενάριο. Η κίνηση είναι το σημαντικότερο θέμα στο LoTR SBG και είναι εντελώς ρεαλιστική μιας και μιλάμε για ένα 100% skirmish παιχνίδι. Κατά την άποψή μου είναι και το μυστικό της επιτυχίας του συστήματος. Η τόσο ελεύθερη κίνηση κάνει την γραμμή της μάχης να μετατρέπεται από δύο αντίπαλα καλοσχηματισμένα block σε ένα χαοτικό συνονθύλευμα πολεμιστών… εντελώς κινηματογραφικό! Παράλληλα η απλότητα του συστήματος επαναφέρει το wargaming στα βασικά… τακτική κίνηση και ποικιλία σχηματισμών των πολεμιστών!

Τέλος για τις μινιατούρες δεν έχω να πω και πολλά. Είναι πραγματικά πολύ καλοδουλεμένες και επηρεασμένες εντελώς από την αγαπημένη τριλογία του άρχοντα. Το μόνο κακό είναι ότι η γκάμα είναι κάπως περιορισμένοι ειδικά για τις λιγότερο δημοφιλής λίστες. Όμως με τον ερχομό των δύο ταινιών Hobbit, ελπίζω να λυθεί το θέμα αυτό στο άμεσο μέλλον και να δούμε μερικά νέα πλαστικά κιτ για το LoTR.  

Περνώντας στις δύο πρώτες μάχες μου λοιπόν. Έπαιξα με 500 πόντους Gondor. Η λίστα που χρησιμοποίησα ήταν η εξής:

Faramir (Heavy Armor)

Captain of Minas Tirith (Horse, Lance, Shield)

6 Guards of the Fountain Court (Shield)

4 Knighs of Minas Tirith (Shield)

8 Warriors of Minas Tirith (Shield)

8 Warriors of Minas Tirith (Shield, Spear)

8 Warriors of Minas Tirith (Bow)

1 Warrior of Minas Tirith (Banner)

500 πόντοι Gondorians, έτοιμοι για μάχη!

Ο αντίπαλος μου aka Χρήστος ή Paranoid (τον οποίο και ευχαριστώ για την υπομονή του και τις απίστευτες μάχες!) έπαιξε με μια δοκιμαστική λίστα Corsairs of Umbar. Είχε τον Dalamyr, τον Knight of Umbar, έναν bosun, 6 Arbalesters και 18 απλούς κουρσάρους 2 εκ των οποίων με bows και οι υπόλοιποι με spears ή bucklers.

Η πρώτη μάχη ήταν ένα κλασικό σενάριο Meeting Engagement. Μη έχοντας εμπειρία έμεινα πίσω και προσπάθησα να φθείρω τον αντίπαλο με τις βολές μου μέχρι να με πλησιάσει. Στην συνέχεια εξελίχθηκε μια επική μάχη block εναντια σε block όπου ο Knighs of Umbar απασχόλησε πολλούς πολεμιστές μου μέχρι να εξαφανισθεί από το παιχνίδι. Ευτυχώς ο μεγαλύτερος αριθμός στρατιωτών μου μου έδωσε το πλεονέκτημα και στο τέλος κατάφερα να σπάσω την δύναμη του αντιπάλου μου. Μεγάλο μάθημα από την μάχη αυτή ήταν η λάθος χρήση του ιππικού μου. Απλά δεν κατάφερα να κάνω κανένα charge της προκοπής αλλά ευτυχώς από την άλλη απασχόλησα για αρκετή ώρα τους τοξότες του Χρήστου με αποτέλεσμα να τους αποκόψω από την μάχη την ώρα που τους είχε πραγματικά ανάγκη.

Δεύτερη μάχη… Take and Hold. Το objective ήταν ένα άγαλμα στο κέντρο του τραπεζιού ενώ οι πολεμιστές μας έβγαιναν σχεδόν τυχαία από διάφορα σημεία του τραπεζιού. Χωρίς τακτικό στήσιμο του στρατού και με τις δυνάμεις διασπασμένες από την αρχή, όλο το παιχνίδι κατέληξε να είναι ένα πλήθος από μικρές μάχες που εμπόδιζαν παράλληλα την κίνηση του αντιπάλου προς το άγαλμα… Στο τέλος ο Χρήστος νίκησε…χάνοντας! Έφαγα σχεδόν όλο του τον στρατό αλλά το παιχνίδι τελείωσε με ένα κουρσάρο αγκαλιά με το άγαλμα την ώρα που οι άντρες μου με τον Φάραμιρ να ηγείται, έτρεχαν προς το κέντρο του τραπεζιού.

Συνολικά ήταν μια πολύ ευχάριστη πρώτη επαφή με το παιχνίδι. Σίγουρα ανυπομονώ να ξαναπαίξω για να μάθω καλύτερα τον στρατό μου και τις τακτικές του παιχνιδιού αλλά παράλληλα πρέπει αφενός να φτάσω τους 700 πόντους Gondor και επίσης να ξεκινήσω να ετοιμάζω και μια λίστα κακών για να είμαι tournament legal. Πολύ βάψιμο στην μέση γη δηλαδή στο προσεχές μέλλον!!!